ینی چی میشد؟

ولی حیف شد، من دوست داشتم با الهه بیشتر هم‌خونه باشم، غذا و کیک درست کنیم و سریال و فیلم ببینیم. بَد تایمینگ ینی چی میشد؟...

خیلی به رفتن نزدیکیم و نمیدونم خوشحالم، ناراحتم، ترسوعم یا شجاع؟ نگرانم یا بی‌خیال. یه چیزی مثل همه‌ی اینا با هم. بزرگ شدن خیلی سخته، کاش همیشه همون غزل کوچولو می‌موندم.

هنرمندان به نحو فزاینده‌ای خودشان را دارای بینش و بصیرتی فرض می‌کردند که می‌بایستی بر آن وفادار باقی می‌ماندند،حتی اگر به قیمت طرد پاداش مادی و اقتصادی و موقعیت اجتماعی بود.

هر قدر لحظه‌ای که خلق میکنیم زیباتر، نوشتن ازش سخت‌تر‌. من زیباترینِ زیباترین لحظه‌ها رو با تو زندگی کردم. توی اسنپ به خیابانها نگاه میکردم و همه جا من و تو بودیم، من و تو که میخندیدند، که راه می‌رفتند، همدیگر را بغل میکردند. ما همه جا بودیم و هستیم. به خودِ هفتاد ساله‌ام فکر کردم (!) گفتم بهت :) بعد به دستم نگاه کردم♥️ این روزها خیلی به دستم نگاه میکنم ^^ و این بود زندگی♥️

آدما می‌میرن، خیلی راحت می‌میرن، دقیقا همون توصیف که انگار وسط راه از قطار پیاده میشن یکی یکی. و ما با سرعت میریم جلو توی قطار تا ایستگاه خودمون بپریم پایین. و عجیبه که تو این سرعت وقتی می بینیم همه یکی یکی دارن پرت میشن بیرون، فگر میکنیم مسیر ما تا ابد کش میاد و قطار ما رو تا بی نهایت میبره. نمیبره واقعا. تموم میشه زود.

در دنیای واقعی احساسات ما به طور محافظه‌کارانه‌ای، عاقلانه با مسائل روبرو می‌شوند. اما دنیای هنر جایی‌ست که احساسات می‌توانند به صورت لذت‌بخشی بروز و ظهور پیدا کنند.

میدونی من الان دارم عمیقا می‌فهمم دوست داشتن چیزی یعنی چی. وقتی که حس کنم همه چیز خراب میشه و هیچ امیدی نیست، تو ذهنم میاد که من هنر میخونم و طراحی میکنم خب پس مشکلی نیست :))